اشعار

آن که نامش کرده عالم را مسخر زینب است          آنکه وصفش می رباید هوش از سر زینب است

مادرش آموزگــار مکتب شرم وحـیـاست          فارغ التحصیل دانشگاه مـادر زینب است

گر عـلی بن ابی طالب بود معـیـار صبـر          آن که صبرش با علی گردد برابر زینب است

گفت پیغمبر حسیـنـم هست کشتی نـجـات          بادبان و محور و سکان و لنگر زینب است

هست از درهای جنت یک درش باب الحسین          فاش می گویم کلید قفل آن در زینب است

آن چه داغ شش برادر را به خود هموار کرد          تا بماند جــاودان دین پـیـمـبر زینب است

خـدا پـیـداست در آیینۀ چشمان دلبـندش           زنی که نیست جزاحمد کسی درحد پیوندش

به آن بالانـشینی باید ام المومنـین گویی           که جز زهرا نباشد در دوعالم مثل و مانندش

چنان با بندگی هایش دل از ذات خدا برده           که قبل از وحی می آید سلامش از خداوندش

مقامش نیست در حد تصور آن بزرگی که           گرفـته آبرو معصومیت از بند روبندش

برای شرح اوج او چه گویم بهتر از اینکه           پیمبر همسر او باشد و زهراست فرزندش

کسی که سرگذارد پیش پای مادری چون او           روا باشد اگر گویم بهشت است آرزومندش

ندیده بعد اویک روزخوش احمد دراین دنیا           تمام سال می بارد بهار از دود اسفندش

ای ز نسل پاک کــوثـر فاطمه           زینب موسی بن جعفر فاطمه

از تبار عصمتی معصومه ای           یــادگــار بی بــی مظلومه ای

مثل زینب عالمه در علم دین            قلب تو دریایی از علم الیقـین

ازمدینه چونکه دل بر داشتی            شــوق دیــــدار برادر داشتی

قم شد ازفیض قدومت رشک طور         روی تو آئـیـنــه ی الله و نـور

آمدی قــم غــرق استـقـبال شد         کوچه کوچه شوق و شور وحال شد

جسم تو در اوج غم بیمار بود          روحت اما از خدا سرشار بود

هیجده روز از تو قم اکرام کرد          احترام تو ز خاص و عام کرد

دیگر امـــا طاقت تو طاق شد          روح تو بر پر زدن مشتاق شد

در لهیب غصه ها بگداختــی           دور از روی رضا جان باختی

ابن خزرج چون غمت را جارزد          شـهــر قــم در ماتم تو زار زد

رفتی و قــم نـیـنـــوای ناله شد         سینه هــا دولـتــســرای ناله شد

پیکرت بردوش اشک و ناله رفت        در بَـر زهرای هجده ساله رفت

تـُـربتت میــعــادگــاه اهــل دل         قــبــر تــو مــعــراج آه اهل دل

مــرقــدت بـوی مدینه می دهد         اشک گرم و سوز سینه می دهد

یک مدینه داغ دل را تازه کرد        دفــتـر این قصه را شیرازه کرد

داغ تو یادآور یک ماتـــم است        قامت گردون ازاین ماتم خم است

آی بی بی امشب امشب گریه کن        همنفس با اشک زینب گریه کن

پــیــکــر پـهــلو شکسته فاطمه         در مدینه دفن شد دور از هــمه

نه نفرتابوت زهراشان به دوش        سینه ها آتشفشان لب ها خموش

در دل شب روی دستان علــی         خفت در خـــاک بقیع جان علـی

ای فُلك عاشقی ز چه پهـلو گرفته ای         ای بحر عشق از چه به غم خو گرفته ای

تاریك شد دو چشم علی بی طلوع تو         چندی ست از عزیز دلت رو گرفته ای

بهـر سـؤال نه، ز مدد یا علـی بگــو         ای همسری كه دست به زانو گرفته ای

ترسم بگیرد از من دل سوخته تو را         زخمی كه از غلاف به بازو گرفته ای

دیوار را رها كن و از دست من بگیر         ای آن كه دست خویش به پهلو گرفته ای

گرچه كبود گشته ولی باز كن به من         آن چشم را كه در خَم ابرو گرفته ای

آشفته است چون دل من موی زینبت         زان دم كه شانه را ز سر او گرفته ای

موی تومحرم است وعلی محرم تونیست؟         از چیست چهره در پس گیسو گرفته ای؟

ندیدم هر چه گشتم، کوچه کوچه، ردّ پایت را           چه میشد؟ کاش میشد! بشنوم من هم صدایت را
قـتیل قـبـله! دردت را بلا گردان دیـریـنم           چه می شد؟ کاش می شد! تا سپر باشم بلایت را

ندیدم، با تمام چشم گشتم، چـشم هایم کور           تمام عمر هم هرگز نخواهم دید، جایت را
تو را روشن نخواهم دید میدانم ولی یک شب           بیا در خواب من، شاید ببینم خیمه هایت را
دعا کن پردۀ گوشم بلرزد یک صدا ناگاه           خجالت می کشم، نشنیده ام بانگ رسایت را
دعا کن قسمتم باشد، تماشایت شبی در خواب           دعا تو، استجابت تو، اجابت کن دعایت را
رقیّه؟ خیمۀ آتش؟ سکینه؟ قاسم مجروح؟           بگریم وارث عصمت! کدامین ماجرایت را؟
خدا در سوگ تو خورشید را ناگاه پنهان کرد           کیَم من؟ تا بگیرم،ای خدا را خون! عزایت را
زبانم را به مدحت باز کردی، لطف کردی، آه            ندیـدم، کاش می شد! تا ببـینم کربـلایت را

خون خـدا می چکد، از گلِ روی حسین            هستی این هست وبود، بسته به موی حسین

اشک همه اولیاست، وقف لب خشک او            خـون دل انبـیاست، خـون گـلوی حسین

در همۀ کائنات، از ملک و جنّ و انس            کیست به عالم که نیست، مست سبوی حسین؟

زخـم تن او زنــد، خـنـده به شمـشـیرها            یا که خدا می زند، خنـده به روی حسین

نیست عجب گر نماز، بوسه به پایش زند            هر که گذارد نماز، بر سر کوی حسین

قلزم خون جانماز، مُهر جبین جای سنگ            خون سر و خونِ دل، آب وضوی حسین

کـافـرم ار نا امـیـد بــاز شـود از درش            قـاتـل اگر آورد، روی به سـوی حـسین

عجــز و گـدایی بود، عـادت دیـرین ما            لطف وعنایت بود، خصلت و خوی حسین

آتـش دوزخ شــود، لالــۀ بــاغ بـهـشـت            نوشد اگر قـطره ای آب ز جــوی حسین

"مـیـثـم" آلــوده نـیـز نـاز به جـنّت کـند            جنّت اعلای اوست، روی نکوی حسین

بُــرد در شب تا نـبیـنــد بـی‌نــقـاب            مــاه نــورانی تـر از خــود، آفـتـاب

بُرد در شب پیکری هم رنگ شب            بعد از آن شب، نام شب شد ننگ شب

شسته دست از جان، تن جانانه شست            شـمـع شـد، خاکـستـر پروانه شست

روشنایش را فلک خــامــوش کرد            ابــرهـا را پـنــبـه‌هــای گــوش کرد

تا نبیند چــشــم گــردون، پیکـرش            نـشـنــود تا ضـجّـه‌هـای هـمـسـرش

هم مــدیـنـه سیـنه‌ای بی‌غـم نداشت            هم دلی بی‌اشک و خون، عالم نداشت

نـیست در کـس طاقـت بـشـنـیـدنش            با عـلـی یا رب چـه شد؟ با دیـدنش

درد آن جــان جهـان، از تن شـنـید            راز غـسـل از زیر پـیـراهن شـنـید

جان هستی گـشته بود از تن جدای            نیستی می‌خواست، هستی از خدای

تو شعر نــاب کتاب زمـانـه ای مــادر           تو بهـترین سخن جــاودانـه ای مــادر

یگـانگــی ست از خــدا و می گــویـم           پس از خـدای یگــانه، یگانه ای مـادر

بهاربی تو غم انگیزتر ز پـایـیز است           که نخل سبز صفا را جوانه ای مادر

غروب عمر تو باشد طلوع حسرت وغم           که شور و شادی ما را بهانه ای مادر

ز طره طره ی موی سپید تو پیداست           که یـکــه تــاز دعای شبــانه ای مادر

بلور اشک تو گوید که در نهایت عشق           تو بحــر عـاطـفــهٔ بی کرانه ای مادر

به مهرمهر تو من سجده برخدا کردم           که لطف ذات خـدا را نشانه ای مـادر

به دشت خاطره هایم تو باز کن آغوش           که مــرغ روح مــرا آشیانه ای مـادر

کسی که اُف به توگوید بسوزدش هستی           کشد گر آتش قــهــرت زبانه ای مادر

دریغ و درد که داغ تو نقره داغم کرد           که هم چواشک زچشمم روانه ای مادر

به پیغامی من دیوانه را دیـوانه تر کردی          مرا از لطف و احسانت حبیبا با خبر کردی

چو بشنیدم پیامت را که عمری ناظرم بودی          شدم شرمنده از رویت چسان با من تو سرکردی

کرم هر دم فزون کردی خریدی آبرویم را          ز رسوا کردن نوکر تو ای مولا حذر کردی

بسا وقت سحر درخانه ام بودی ولی افسوس          که در خواب گران بودم ز پیش من گذرکردی

چه شبهایی نظر کردی تو بر پروندۀ عمرم          به چشم تر به قلب خون شب خود را سحرکردی

زخوبیت چه گویم من، مرا از لطف خود کشتی          تو عبد آستانت را بسی شرمنده تر کردی

پـر پـرواز گـشـودی و مـهـیـا شـده ای            زهـر افتاده بجانت که چـنین تا شده ای؟

زندگانی تو ترکیب هـزاران داغ است            آنچه اجــداد تو گشتند تو یکجا شده ای

کـمرت خـم شده و تاب و تـوانت رفته            با همین دست به دیوار چو زهرا شده ای

سالها مثـل عـلـی خـانه نـشـینت کردند            خوب همدرد غم و غربت مولا شده ای

جگرت مثل حسن سوخته صدپاره شده            آه بـا آتـش ایـن زهــر مــداوا شــده ای

چه شده باتو که دائم بخـودت میـپـیچی            لـحـظـۀ آخـر خـود مثل مـعـما شده ای

هرچه آمد به سرت تیر به قلبت که نخورد            سنگ باران وسط هـلـهـله آیا شده ای؟

راستی پـیـرهنت را ز تـنت دزدیـدنـد؟            راسـتی از اثــر تـیـغ مـجــزا شده ای؟

زخـم شـلاق نـشـسـتـه به تن دختر تو؟             چقدر خون جگر از زخم زبان ها شده ای؟

راستی در وسط طشت سرت را بردند؟            بسوی خواهر خود گرم تماشا شده ای؟

از ازل آب و گلم گفت: که من کوثری ام            فاطمی دین و حسینی، حسنی، حیدری ام

همۀ دلخوشی ام ای گل زهـرا این است            که خوش اقبال از این مرحمت داوری ام

سـر در قصـر بـهـشـتـی دلـم بنـوشـتـنـد             که مـسـلمـان مـرام حسـن عـسـگـری ام

چه کسی مثـل من دل شده دلـبـر دارد؟             چه کسی مثل تو ای دوست کند دلبری ام؟

من که مجنونم و آشفته؛ تو را می خوانم             سربازار غمت؛ یـوسف من؛ مشتری ام

به همه نسل بـنی فـاطمه سوگـند که من             تا صف حشـر بگویم که علی اکبـری ام

زهر افتاده به جـان جـگـرم مهدی جان           لرزه انداخت ز پا تا به سرم مهدی جان

به لب خـشـک پــدر آب گـوارا برسـان           که من از سوز عطش شعله ورم مهدی جان

قـدح آب هـمـینکه به لـبـم شـد نـزدیـک           غم لب های حسین زد شررم مهدی جان

قبل از آنی که به دل زهـر اثـر بگذارد           کشته از صحنۀ دیوار و درم مهدی جان

لحـظه ای نیست عزیزم که تداعی نشود           وقعـۀ کـرب و بلا در نـظرم مهدی جان

زینب و بزم یزید و لب خشکیده و چوب           خون قلبم چکد از چشم تـرم مهدی جان

مـی درخـشـد رخ مــاه تـو بــیــاد آوردم           سـر نـورانـی هـجـده قـمـرم مهدی جان

ای ز حُـسنت عـیان جـلـوۀ داوری           طلـعـتـت احمدی صولتت حیــدری

بر تـنـت نـارسـا خـلـعـت سـروری           دیو حور و ملك جن و انس و پری

جمله در محضرت گرم فرمان بری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

ای ز رخ داده نـور بر مـه و آفتاب           نـجـل خــتــم رسـل زادۀ بـوتــراب

پیـشـتر از سـؤال داده ما را جواب           دُرّ ده بـحـری و بـحـر یك دُرّ نـاب

كه بر آن ده كـنـد درّ تـو گـوهـری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

سـیـنـه ات مـخـزن سرّ سـرو عـلـن           والـد حـضـرت حـجـة ابن الحـسـن

من كجا مـدح تو؛ تو كجـا مـدح من           مـهـر هر آسـمـان مـاه هر انـجـمن

در تـمـام وجـود كرده روشنـگـری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

خال و خطت حسن خلق وخویت حسن           خلق و خویت حسن ماه رویت حسن

ماه رویت حسن عطرو بویت حسن           عطرو بویت حسن گفتگویت حسن

داده از هر حـسن خـالـقت برتـری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

چـــارده آیـــنـه روی زیـــبــای تو           عـطـر مـهـدی دمد از نفـس های تو

در دل مـا بود چـون خـدا جـای تو           سورۀ قـدر و نـور نقـش سیمای تو

نـور حسن تو را مشـتـری مشتری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

فیضت از سامره شـامل عالم است           گـفـته هـایت مـدام آیت محـكـم است

سـایـه ات بر سـر عـالـم و آدم است           گوهر مدح خلق در ثنایت كم است

وصـف تو بـایـد از مـنطـق داوری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

قـــدسآیـــان خــادم آسـتــان تــوأنـد           عـرشـیـان طـایـر بــوسـتـان تـوأنـد

عـــارفـــان بـنـده دوسـتـان تــوأنـد           زاهــدان لالــۀ گــلــسـتــان تــوأنــد

مهرو مه را بود بر درت اخــتری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

مـاه رویـت بـرد جـلـوه از ده امـام           بر تو و مـادر و جـد و بـابت سلام

بی تو طاعت هدر بی تو جنت حرام           با تو قرآن درست بی تو دین ناتمام

مكـتـبت مـكـتب مـعـرفـت پـروری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

مـهـدی فـاطـمـه از تو یك یـاسـمـن           هـادی اهـل بیت بر لـبت بـوسـه زن

نورت از سامـره هادی مرد و زن           در جهان و جنان در زمین و زمن

كـثـرت خـیــر تـو می كند كـوثـری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

گرچه عمرت همه حبس و تبعید بود           كـار تو دم به دم نـشـر تـوحـیـد بود

نـور عـلـمـت مـدام با اسـاتـیـد بـود           منطـقـت عـلـم را مـهـر تـائـیـد بود

لـشكـر دانـشت در جهـان گـسـتری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

ای تـــولای تـو دیـن و آئــیــن مـن           مهر تو خوشتر از جان شیرین من

روح پــاك دعــا ذكــر آمـیــن مـن           كــل ایــمــان مـن؛ هـمــۀ دیـن مـن

میثم از وصـف تو می كـنـد دلبـری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

از غـم هـجـر دلـم شـوق گـریبان دارد           دل هجران زده آیا سر و سامان دارد؟

نه فـقـط در غـم دلـبر دل من می سوزد           هر طرف می نگرم عاشق حیران دارد

چند سال است که من منتظرم برگردی           ای مسـافـر، سفـر هجـر تو پـایان دارد

گر که یوسف نکند میل به دیـدار وطن           دل یعـقـوب به برگـشـتـنش ایمان دارد

چـشـم آلــوده به دیــدار تو نایـل نـشود           تا که بر راه نظـر پرده عـصیـان دارد

کـرم توست که ما را بخـری ورنه گدا           چه متاعی جهت عرضه به سلطان دارد

هرچه گفـتـیم کمی از غـم تان کـم نشده           کـربـلایـت چـقـدر رنـج فــراوان دارد

شب و روز تو شده گریه به غمهای حسین           چشم هایت خبـر از سـینه سـوزان دارد

عالم از گفتن یک نام دگرگون شده است           چه سروشی است که این ذکرحسین جان دارد

دم می دهی به سینه که طـوفانی ام کنی            تـا زائــر شـکـسـتـۀ بـارانـی ام کـنـی

سی شب گذشت خوب نمک گیرتان شدم            می خواستی که تـشنۀ مهـمانی ام کنی

حالا که تـشـنـه ات شــدم آبـی بـریـز تا            با روضه های فـاطمه قـربانی ام کنی

من را بـبر به روضـۀ یابن الـشـبیب ها            تا میهمــان شــاه خــراســانی ام کـنی

بـا نـالــه هـای عـمــه تـان زار مـی زنـم            آتـش بـزن که شـام غـریـبـانی ام کنی

دلم دوبـاره خبـر می دهد ظهـور تو را            بدون فاصله حس می کنم حضور تو را

به من مگـو که نرفـته چگونه برگردد            مسیر جـاده خـبر می دهـد عبـور تو را

کـدام آینه در این زمانه ناقص نیست؟            که خوب جلوه دهد انعکاس نور تو را

شبی به سـیـنۀ طـوفـانی ام به صیـد بیا             مگر که لمس کنم رشته های تور تو را

من از زیـارت ناحـیـه خـوب دانـسـتم             شکسته است کسی شیشۀ غرور تو را

سنگ است دلم عشق علی سنگ نوشته         می‌سوزم از این عشق چو اسفند برشته

با جـوهــر اشـك و قــلم بــال فـرشـتــه          بر لــوح دل خسته ام این جـمـله نوشته

جز مهر علی در دل من خـانــه نـدارد

"كس جای در این خانهٔ ویـرانه ندارد"

فهمیدم از این راز كه در كعبه شكاف است          هر جــا كه بــود نـــام ید الله مطاف است

این گفته نه بیهوده و این دم نه گزاف است           در روز جزا شیعه‌ات از نار معاف است

چون غیر علی در دو جهان هــیچ ندیدند

"مـردان خـــدا پــردۀ پــنـدار دریــدنــد"

تــا نـام تو پـیـچـیـد در آن شـبه جـزیره              شد پــاك از این خــاك گــنــاهــان كـبیره

زد چنگ به دامان تو هر ایل و عشیره             شد ثــابت و سیــار در اوصاف تو خــیره

جز ساقی كــوثــر ز كسی جــام نـگیریم

"ما زنده بــه آنـیــم كه آرام نــگیــریــم"

زان باده كه در روز غدیریه به خم بود             پیدای تو شد هــر كه در آن حادثه گــم بود

فـریــاد مـلائك بــابــی انــت و ام بـــود              زان راز كه در آیــۀ اكـمـلـت لــكــم بـــود

بیتی ست امامت در این خانـه تویی تو

"امــروز امـیـر در میــخانــه تویی تو"

آن بـازوی خـیـبر شكنش رفت چو بالا            با دســت شـــریــف پــــدر ام ابــــیـــهـــا

دادنــد دو دریــا چو به هم دست تــولا            شــد ولــولــه و غـلـغـلــه در عـرش معـلا

گـفـتنـد مــلائك همـگی عــیـد مـبــارك

این عــیـــد به هــر پیرو توحید مبارك

ای عقل در اوصاف تو حیران و مـردد              وصف تــو نـگـنـجـیــده به هـفـتـاد مـجلد

عالـم هـمــه گم گـشـتــه آن موی مجـعد               مـحـبـوب ابــوالـقـــاســم محـمــود محمد

نامش همه جــا هست بگویید كـجــا نیست

"كس نیست كه آشفتۀ آن زلف دوتا نیست"

هر كس كه ز حبّ تو به لب ناد علی داشت           در جــام دل خویش صفایــی ازلــی داشت

آسودگی از شرك خفی، شرك جـلی داشت            گمراه نگردید هر آن كــس كه ولی داشت

از نام عــلـی كــاخ ستــم در خـطــر افتـاد

"با آل عــلی هــر كه در افـتــاد ور افتـاد"

"تا صورت پیوند جـهـان بود عــلـی بود"           یعنی هـــدف از عالم موجود عــلـــی بود

تـسـكـــیــن دل آدم و داود عـــلـی بــــود            از آیــۀ انـفــاق چو مقـصــود عــلـی بــود

ای محــو جـمال تو شـده صاحب خـانــه

"مقـصـود تـویی كـعـبـه و بتخانه بهـانه"

جـایی نـداشتـیم اگر این روضه ها نبود            عـشقی نبود اگـر غـم کرب و بلا نبود

از دستـمـال اشک تو خـونـابه می چکد             آقا مگر به زخم دو چشمت دوا نبود؟

من را کسی به قدر دو گنـدم نمی خرید            این چـشم اگر به خـیـمه تان آشــنا نبود

بر ما ز آبـروی خودت خـرج کرده ای            ای وای اگـر که لطـف نگـاه شما نبود

از ما مگیر یک نفـس این یا حسین را             آقـا حـسیـن گـفـتـن ما دسـت مـا نـبود

ما با لـباس نـوکـری اش زنده مـانـده ایم            عـمـری نبـود اگـر غـم ارباب ما نبود

ای داغـدار اصلی این روضـه ها بـیا            صاحب عـزای مـاتم کـرب و بـلا بیا

تنهـا امـید خـلـق جهان یابن فــاطـمه            ای مـنــتــهـای آرزوی اولـیـاء بــیــا

بـالا گـرفـتـه ایـم بـرایت دو دسـت را            ای مرد مـستجـاب قـنـوت و دعـا بیا

فـهـمیـده ایـم با هـمه دنیـا غـریـبـه ای            دیـگـر به جـان مـادرت ای آشـنـا بیا

از هیچکس به جز تو نداریم انتـظار            بر دست های توست فقـط چشم ما بیا

هـفـته به هـفته می گـذرد با خـیال تو            پس لا اقـل به حـرمت خـون خـدا بیا

بیش ازهزار سال تو خون گریه کرده ای            ای خـون جگر ز قامت زینب بیا بیا

عـرض ارادت کـم ما را قـبـول کـن            امـسـال هـم محــرم ما را قـبـول کـن

شب های درد بی کـسی ام را سحـر کنم            وقـتی به آن جـمـال جـمیـلت نظـر کنم

مـاه صــفــر رسـیـده و آقــا نـیــامـدی            این مـاه را چگـونه بـدون تو سـر کـنم

 دارم ز داغ دوری تـو پـیـر مـی شـوم             وقـتـش شده به سـوی تو آقـا سفـر کنم

 قربان شال مشکی ات ای صاحب عزا            از این همه مـصـیـبت تو دیده، تر کنم

 کی می شـود که ای هـمۀ آرزوی من            با دسـت تو لـباس عـزا را به بر کنـم؟

 هر روضه ای که می شنوم آه می کشم            بی تو میان روضه چه خاکی به سرکنم؟

 از بس که از نگاه تو خونابه می چکد            من هم روان ز دیـده ام اشک جگر کنم

 این اشک ها به زخم تو مرهم نمیشود            بـاید که فـکـر داروی زخـم دگـر کـنم

 آقا اجازه هست کمی روضه خوان شوم            یعـنی که نـاله های تـو را بیـشـتر کنم؟

 بـزم شـراب رفـتـن زیـنب روا نـبـود            از داغ عـمّــۀ تـو رخــم پـر اثـر کـنـم